Twee kleine ogen kijken mij aan. De één wat troebel door staar, maar dat maak de blik die vertrouwen uitstraalt niet minder waar. Een blind vertrouwen om precies te zijn. Het vertrouwen dat ik er voor haar ben en dat ik zal doen wat goed voor haar is. Maar klopt dat wel? Zal en kan ik doen wat goed voor haar is? Zij betekent zoveel voor mij en ik wil zo graag teruggeven wat zij mij gegeven heeft, maar dat zal volgens mij nooit meer lukken in de tijd die wij nog samen hebben.
Onvoorwaardelijk
Haar liefde en aandacht, waar niet alleen ik, maar ons hele gezin, van heb mogen genieten was en is onvoorwaardelijk. Wij mensen zijn daar volgens mij niet eens toe in staat. In het geven van
onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen. Ik wil niemand beledigen en de enige menselijke liefde die in de buurt komt, is die van een ouder voor een kind en vice versa. En zelfs dat soort liefde
heeft soms ruwe randjes. Terug naar die lieve ogen. Ze staren mij aan en geven mij steun. Het is zo dubbel....ze geven mij steun terwijl ik weet dat zij lijdt. Ze zeggen niet huilen baasje. Ik
weet niet waarom je huilt, maar ik kan er slecht tegen als je huilt. Ze heeft pijn, ze is 12 jaar oud, heeft een hartruis en vocht achter haar longen. Het is haar laatste fase. Ze heeft pijn en
troost mij.
Diepste geheimen
Zelfs nu troost zij mij zoals zij mij altijd heeft getroost. Ze kent al mijn diepste geheimen. Ze heeft mij getroost in een periode dat ik niemand anders had om mijn verdriet mee te delen. In een
periode dat ik steun nodig had, maar van mezelf niemand deelgenoot mocht en kon maken van het verdriet waarmee ik zat. Zij was er iedere keer als ik in een hoekje zat te huilen. Dan kwam ze bij
mij en zat ze naast mij, zodat ik wist dat ik niet alleen was. Haar onvoorwaardelijke liefde liet mij op dat moment inzien dat ik het verdiende om onvoorwaardelijke liefde te voelen. En dat
klinkt wellicht allemaal melodramatisch, maar zeg nou eens eerlijk....als je verdrietig bent zijn wij als mens allemaal graag Zwelgjes, niet? Dan zwelgen we graag in ons eigen verdriet. En dat is
voor even zeker goed, omdat het blijkbaar goed is om te voelen. Het is alleen ook goed om er dan weer uit te kunnen stappen en verder te gaan. Schouders eronder, de situatie bestuderen en kijken
of er ergens een haakje is om de draad weer aan op te pakken. Nou zij gaf mij altijd die moed en data haakje om door te gaan in één van de meest donkere periodes van mijn leven (tot nu toe).
Onze kleine oude dame is ook nog zo gevoelig als maar zijn kan. Dus iedere stemverheffing en ook iedere traan beïnvloedt haar gevoel. Ze leeft intens met ons gezin mee. Zijn wij vrolijk dan is zij dat ook. Zijn wij gestresst dan is zij dat ook. Nogmaals, en ik weet dat ik in herhaling val, zij is er onvoorwaardelijk voor ons. Nu moeten wij er voor haar zijn. Nu moeten wij iets terugdoen. Ik wil haar helpen. Ik wil haar behoeden voor nog meer pijn,. Ik huil de ogen uit mijn kop, want ik kan nog niet zonder haar. Ik kan nog niet zonder haar....ik kan nog niet zonder haar.... En dan komt ie binnen als een bom! Deze mantra bewijst maar eens des te meer dat wij of in ieder geval ik (als mens) helemaal niet in staat ben onvoorwaardelijk van iets of iemand te houden. IK kan niet zonder haar....hoe onvoorwaardelijk is dat dan?
De tijd die Oakley, want zo heet zij, nog heeft, moet zonder stress en met veel liefde en aandacht zijn. Dat is wat wij allemaal onvoorwaardelijk van haar hebben gekregen en dat is het minste wat wij terug kunnen doen. En als het moelijke moment daar is, dan zal ik de beslissing moeten nemen dat het lijden genoeg is en mijn onvoorwaardelijke liefde voor haar moeten tonen door haar te laten gaan. Ik ben bang dat dat moment zeer binnenkort is, maar ik moet mezelf vermannen, want zij verdient onvoorwaardelijke liefde....
Silent coach
Ik schrijf niet om de aandacht, de bevestiging of wat voor reden dan ook. Ik schrijf dit omdat ik het fijn vind om dingen van mij af te schrijven. Ik doe het niet om
de mening van een ander, maar moet bekennen dat de reacties op mijn voorgaande blogs wel heel goed voelen. Ik ben dit jaar de uitdaging met mezelf aangegaan om aan een betere ik te werken. Het
schrijven van mijn blogs helpt me bij het ordenen van mijn georganiseerde chaos. Het is mijn stok achter de deur. Als je doelen stelt in een dagboek is er niemand die moeilijk doet als je deze
doelen weer vergeet. Plaats jij je persoonlijke doelen online dan is het meteen minder vrijblijvend van aard. Zo verzeker ik mezelf van een extra motivatie om gestelde doelen dan ook
daadwerkelijk te gaan halen. Jullie zijn mijn silent coach.