Ik ben op zoek mooie waterige druppels, naar hartverscheurend janken en naar voor mij waarschijnlijk het onmogelijke, althans zo voelt dat nu.... Nu heb ik alleen maar droge tranen...en een
afschuwelijke leegte., mijn stille verdriet. Ik wil ongegeneerd kunnen huilen, troost durven zoeken en open durven praten over mijn verdriet. Morgen (19 november) is het namelijk de sterfdag van
mijn vader. Ik merk dat ik mezelf in een hoekje plaats. Een klein meisje in een donkere hoek, knietjes opgetrokken door mijn armen bij elkaar gehouden, mijn hoofd rust op mijn armen. Daar
zit ik dan. Ik hoor verdriet te voelen, ik hoor te huilen, maar het enige wat ik nu voel zijn droge tranen en een holle leegte.
Even terug in de tijd
Mijn ouders zijn gescheiden en na de scheiding ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Mijn vader zag ik in het weekend. Hij leerde mij hoe ik moest fietsen. Hij ging met mij met de trein naar
Maastricht. We aten samen pizza bolognese. Na een tijdje kreeg hij een nieuwe vriendin Gabi en enige tijd later kreeg hij nog een zoon, mijn broertje, Justin. Ik herinner me hun bruiloft en ik
herinner me de zondagen. Gezellig met z'n allen ontbijten. Harde broodjes, gekookte eitjes én die overheerlijke Duitse mayonaise uit die grote tube met rode dop. Ik herinner me ook mijn goede
voornemen. Het voornemen om ooit een open gesprek met hem aan te gaan. Een gesprek waarin ik hem vraag naar zijn mening over onze relatie. Waarin ik hem vraag of hij ergens spijt van heeft.
Waarin ik vraag of hij trots op mij is, waarin ik vraag of hij van mij houdt én waarin ik vraag of hij mij vast wilt houden. Helaas heb ik nooit de ballen gehad en de tijd gekregen om mijn
voornemen uit te voeren.
Je moeder belt...
Die bewuste ochtend ging de mobiel van Bram. Dit is in principe al een wonder, want in die tijd had hij zijn gsm eigenlijk meer uit dan aan staan. Bram kijkt op het scherm en zegt dus: "Je moeder
belt." Ik zit meteen rechtop. Mijn moeder belt niet zomaar, zo vroeg en al helemaal niet naar Bram. Ik bel haar meteen terug. Ze geeft aan dat ze Gabi aan de andere kant heeft en dat ze de
verbinding gaat verbreken, zodat Gabi mij kan bellen. Oh nee Justin is de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet en dan pas slaat de bliksem in. Neeeeeeeeeee, want waarom belt papa dan niet?
Papa belt niet, omdat hij nooit meer zal bellen. Papa heeft die nacht, tijdens een feest, een hartstilstand gehad. Een hartstilstand met fatale afloop.
Ik heb het ontzettend zwaar gehad met het verwerken van dit verlies. Enerzijds omdat ik mijn vader niet meer zou zien en onze kinderen hun opa niet zouden leren kennen, maar heel egoïstisch ook
omdat ik graag met hem over vroeger gesproken had. Als hij er nog was geweest, zou ik het open gesprek dan al zijn aangegaan? Als hij er nog was geweest, was hij dan trots op die twee kids van
ons? En zo kan ik nog een triljoen aan 'Als-en' bedenken. Maar ik troost me met de uitspraak van Jantje (die hij overigens altijd plaatst op het moment dat ik 'Als' zeg): "Als je kat een
koe was, kon je melken onder de tafel.". Ik moet niet blijven hangen in dat wat het mogelijk zou kunnen zijn of zijn geweest. Ik moet me richten op wat het nu is of wat ik er nu van wil maken. En
weet je, dit is wat ik er van wil maken: het moet een mooie herinneringsdag zijn. Een dag waarin ik terugdenk aan de mooie momenten die ik samen met mijn vader had. Ik moet leren de vragen van
het kleine meisje in de donkere hoek ook in die hoek te laten. Antwoorden gaan we niet meer vinden, hopelijk op den duur wat meer rust.
Silent coach
Ik schrijf niet om de aandacht, de bevestiging of wat voor reden dan ook. Ik schrijf dit omdat ik het fijn vind om dingen van mij af te schrijven. Ik doe het niet om
de mening van een ander, maar moet bekennen dat de reacties op mijn voorgaande blogs wel heel goed voelen. Ik ben dit jaar de uitdaging met mezelf aangegaan om aan een betere ik te werken. Het
schrijven van mijn blogs helpt me bij het ordenen van mijn georganiseerde chaos. Het is mijn stok achter de deur. Als je doelen stelt in een dagboek is er niemand die moeilijk doet als je deze
doelen weer vergeet. Plaats jij je persoonlijke doelen online dan is het meteen minder vrijblijvend van aard. Zo verzeker ik mezelf van een extra motivatie om gestelde doelen dan ook
daadwerkelijk te gaan halen. Jullie zijn mijn silent coach.