Het is even stil geweest en niet zonder reden. Het schrijven van een blog is me-time en helaas was er de afgelopen tijd weinig ruimte voor me-time. Dat moet ik anders zeggen, ik heb mezelf de afgelopen periode minder me-time gegund. Zoals ik eerder al zei, is het bij mij in mijn hoofd, maar ook in mijn leven en zeker in mijn agenda 'Alle Dagen Heel Druk'. En weet je, ik heb dat nodig. Ik kan niet zonder die drukte, die drukte geeft me het gevoel dat ik leef. Die drukte zorgt ervoor dat ik niet te lang stil kan staan bij alle gedachten, overpeinzingen of lees: kronkels in mijn kop. Het is heel erg dubbel allemaal. Ik ben heel erg WYSIWYG, (What You See Is What You Get). Dat betekent dat ik zowel verbaal als non-verbaal snel laat zien wat ik van een bepaald persoon of onderwerp vind. Geloof me, dat is niet altijd heel handig. Nu lukt het me steeds beter die functionele stilte in te zetten, maar ik weet dat ik er nog lang niet ben.
Bang om te voelen
Mijn mening is dus redelijk snel en voor iedereen te lezen. Maar ik ben bang om te voelen. Ik sta mezelf maar heel kort toe om te voelen. Ik ben bang dat dit dus mijn volgende leerpunt zal zijn.
Zo liep ik gisterenochtend met onze hond Oakley ons dagelijkse eerste rondje. Op het moment dat ik haar riep, kwam onze 13-jarige oude tante als een jonge pup op me afgerend. Helaas heeft zij al
hartproblemen en kreeg haar hart het door het rennen even heel zwaar. Oakley verstijfde (met een hele nare hondengil) en bleef strakgespannen op de grond liggen. Ik huilde, riep om Bram, was
totaal in paniek en knuffelde Oakley. Gelukkig kwam ze bij en een beetje versuft is ze met me mee naar binnen gegaan. Ik was totaal van slag. Heb heel heftig zitten huilen om vervolgens in de
doe-modus te gaan. Dingen doen om te kunnen vergeten/verwerken. Nu maak ik alweer veel te botte grapjes, maar diep van binnen groeit de angst dat ik haar straks echt voorgoed kwijt ben. Ik moet
er niet aan denken.
Nog zo'n voorbeeld
Het vreemde is dat wanneer ik Crime Scene Investigation kijk, ik zo maar kan huilen omdat het zo zielig is voor die seriemoordenaar. Had hij een betere jeugd gehad, dan was nu iedereen veel
ellende bespaard gebleven. Je denk nu 'what the fuck' en ik begrijp je volkomen, maar ik kan zo dan emmers vol janken. Nu ben ik een maand geleden met mijn pinda-dinnetjes naar de film gegaan en
het was een comedie met een twist. De twist zat 'm in het feit dat er ook gelachen en gehuild kon worden om deze film. Nu was er een scène en ik begrijp volkomen waarom mijn dinnetjes verwachtten
dat ik het op een grienen zou zetten, maar dan komt er dus helemaal niets, nakkes, nada. Ook als we gewoon samenzijn en we over onze beslommeringen praten. Dit doen we zo'n 1x in de maand onder
het genot van een X-aantal (lees goed: X-aantal) cocktails. Ook dan kan ik praten over wat me raakt, maar ik kan het maar niet voelen.
Eenzame struisvogel
Weet je wanneer ik kan voelen? Als ik alleen ben, niemand om me heen. En weet je wat er dan gebeurd? Dan voel ik me zo, zo ontzettend alleen. Dan wens ik dat er iemand is die mij troost. Die de
pijn wegneemt en die zorgt dat alles weer goedkomt. Maar als er iemand is, dan stop ik mijn kop in het zand en dan voel ik helemaal niets. Dan laat ik me niet troosten en dan laat ik niemand wat
dan ook voor mij oplossen. Ik ben daarmee volgens mij, mijn eigen valkuil. Zo blijf ik de echte dingen opkroppen en zo kom ik waarschijnlijk over als één of ander leeghoofdje of erger nog een
ongevoelige trut, met heel sleccht gevoel voor humor.
Het is niet belangrijk waar dit gedrag vandaan komt. Het is voor mij belangrijk hoe ik hiermee leer om te gaan. Uiteraard is er nog geen pasklare oplossing en uiteraard zal dit ook niet binnen een korte periode zijn opgelost. Eén ding kan ik jullie beloven...ik houd jullie op de hoogte.
Silent coach
Ik schrijf niet om de aandacht, de bevestiging of wat voor reden dan ook. Ik schrijf dit omdat ik het fijn vind om dingen van mij af te schrijven. Ik doe het niet om
de mening van een ander, maar moet bekennen dat de reacties op mijn voorgaande blogs wel heel goed voelen. Ik ben dit jaar de uitdaging met mezelf aangegaan om aan een betere ik te werken. Het
schrijven van mijn blogs helpt me bij het ordenen van mijn georganiseerde chaos. Het is mijn stok achter de deur. Als je doelen stelt in een dagboek is er niemand die moeilijk doet als je deze
doelen weer vergeet. Plaats jij je persoonlijke doelen online dan is het meteen minder vrijblijvend van aard. Zo verzeker ik mezelf van een extra motivatie om gestelde doelen dan ook
daadwerkelijk te gaan halen. Jullie zijn mijn silent coach.