Silent coach
Ik schrijf niet om de aandacht, de bevestiging of wat voor reden dan ook. Ik schrijf dit omdat ik het fijn vind om dingen van mij af te schrijven. Ik doe het niet om
de mening van een ander, maar moet bekennen dat de reacties op mijn voorgaande blogs wel heel goed voelen. Ik ben dit jaar de uitdaging met mezelf aangegaan om aan een betere ik te werken. Het
schrijven van mijn blogs helpt me bij het ordenen van mijn georganiseerde chaos. Het is mijn stok achter de deur. Als je doelen stelt in een dagboek is er niemand die moeilijk doet als je deze
doelen weer vergeet. Plaats jij je persoonlijke doelen online dan is het meteen minder vrijblijvend van aard. Zo verzeker ik mezelf van een extra motivatie om gestelde doelen dan ook
daadwerkelijk te gaan halen. Jullie zijn mijn silent coach.
Alle Dagen Heel Druk
Eén van mijn beste vriendinnetjes zegt altijd: "Jij bent alle dagen heel druk. Je hebt gewoon ADHD, maar
zet dat heel positief in!" En weet je, soms denk ik ook dat ze gewoon gelijk heeft. Als ik kijk naar mijn energielevel en dat van een ander dan zit daar soms wel een mismatch. Dan lijk ik de TGV
en de ander een stoomlocomotief. Waarbij ik geen oordeel vel over welke nu per definitie beter is, maar dan benoem ik puur het verschil in energie. Waar ligt dat dan aan? Is het de moeite waard
hierbij stil te staan of gaat dan een beerput open? Ik ga toch een poging wagen....
Overenthousiast
Is overenthousiasme een reden van mijn druk druk druk zijn? Er zijn weinig dingen waar ik geen energie van krijg. Ik zie ook niet snel een probleem, maar eerder een uitdaging. Ok ik geef toe dat
ik soms van 0 naar 200 in 3 seconden ga, dat Verstappen daar wellicht heel jaloers op is, maar dat ik daardoor niet altijd iedereen aangesloten houd. Op dat moment ben ik overenthousiast en is mijn enthousiasme mijn energiegever. Maar onderstaande ervaring laat zien dat mijn enthousiasme ook mijn grootste valkuil en energielater is.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je zonder goed over de gevolgen na te denken je iets voor jezelf regelt en later pas beseft dat het zo buiten je eigen comfort zone is, dat je liever wilt vluchten. Nou dat had ik dus vorige week. Mijn collega Joost van Zuilen is naast projectmanager ook grensrechter bij de KNVB. Vanuit die rol mag hij blijkbaar mensen meenemen naar een eredivisiewedstrijd. Zo ook naar Ajax-Sparta en natuurlijk luisterde ik niet naar mijn innerlijke raadgever. Soms denk ik zelfs dat mijn innerlijke raadgever op sabbatical is, want tjonge die uitspraak 'wijsheid komt met de jaren' duurt nu wel al een eeuwigheid. Maar enfin waar was ik gebleven....precies mijn enthousiasme zorgde ervoor dat ik met Joost mee kon naar de wedstrijd Ajax-Sparta. Het thuisfront super jaloers en ik om precies te zijn 2 uur happy. Toen besefte ik dat Joost daar natuurlijk in functie was en het grootste gedeelte van de tijd langs de lijn zou doorbrengen. Dat ik dus in mijn eentje in een groep mensen zou moeten verkeren en het meer dan 90 minuten zou moeten zien te redden tussen al die mensen. Spaansbenauwd kreeg ik het bij die gedachte. Zo benauwd dat ik zelfs één uur voordat ik in de auto moest stappen nog naar smoesjes aan het zoeken was. Allerlei rampscenario's schoten door mijn hoofd. Ik zocht ook nog naar steun en bevestiging...alleen zag niemand het zo krom als dat ik het zag...
Too many minds
En dan komt het moment dat je er niet meer onderuit kunt en echt in die auto stapt om jouw grootste beproeving aan te gaan. De reis begon al goed...file! Yesss een goede reden om alsnog te kunnen
vluchten.... Nee, nee, nee je gaat dit gewoon doen en je stopt met al die waanbeelden. Je gaat je gewoon als een normale volwassenen gedragen en je struikelt nergens over, je beledigt niemand in
de slip stream en je zet in ieder geval Joost niet voor schut. Tijdens mijn rit naar de P&R flitst opeens een scène uit The Last Samurai (dat is die tranentrekker met Tom Cruise in de
hoofdrol) voorbij. In die scène verliest Tom Cruise steeds een stokgevecht. Katsumoto (die laatste Samurai dus) zegt dan dat hij 'Too many minds' heeft. Dus dat hij teveel nadenkt, waardoor hij
belemmerd wordt te doen wat zijn intuïtie hem zou laten doen. Nu stond ik niet op het punt om een stokgevecht aan te gaan, maar voelde het zeker als een ware struggle dus nam ik me voor om die
avond 'Too many minds' als een soort van mantra in te gaan zetten. En weet je? Het hielp...denk dat het komt omdat ik in een eerder leven samurai ben geweest. Het zal zeker niets te maken hebben
gehad met het feit dat ik los durfde te laten en mezelf over durfde te geven aan 'whatever would happen....' Door mijn mantra kon ik ontspannen en heb ik drie leuke meiden leren kennen, van wie
twee ook in de arbitrage van KNVB zitten. Inmiddels staat zelfs een volgende wedstrijd op de planning, maar dan als hun gast. Alleen maar positief dus. Ik weet alleen nog niet of deze positieve
ervaring garanties geeft voor de toekomst, maar ik hoop het zeker.
Dus...
Dus wat is het nou? Weten jullie het? Ben ik druk omdat ik gewoon hoog in mijn energie zit? Omdat ik overenthousiast ben? Teveel nadenk over teveel dingen? Of omdat ik als ik lekker druk ben, ik
niet na hoef te denken over dingen waar ik liever niet over nadenk? Of ben ik mijn eigen deadly Molotov-cocktail en is het van alles een beetje (veel)?