Doodsbenauwd krijg ik het als ik me besef dat die tijd weer aanbreekt. De tijd waarin de ene borrel de andere afwisselt, waar je van kerstfeest naar nieuwjaarsfeest gaat. De tijd dat je iedereen opgewonden plannen hoort smeden en de vrouwen uren praten over hun kleding. En het enige wat ik kan denken...en begrijp me niet verkeerd...alleen denken want uitspreken is nog wel een dingie. Maar goed het enige wat ik kan denken is: oh mijn god hoe doorsta ik het deze keer?
Als ik mijn omgeving zeg dat ik het gewoon niet zo goed doe in grote groepen dan kijken ze mij aan alsof ze water zien branden. Tja ik kan het ze niet kwalijk nemen want ik ben inmiddels een pro in het verbloemen van mijn onzekerheden. Stiekem sta ik met knikkende knieën en klotsoksels in de deuropening van een grote zaal. Stiekem hoop ik alsnog een smoes te bedenken, zodat ik weg kan vluchten, maar meestal word ik dan net ontdekt door iemand die mij dan onder zijn/haar hoede neemt. Mijn ademhaling versnelt, ik kan niet meer helder nadenken en het enige wat ik doe is de ruimte om me heen scannen op zoek naar een uitweg. En weet je, uiteindelijk is dat helemaal niet nodig en amuseer ik me altijd, maar die eerste uren....de voorbereiding (die voor de meesten voorpret is) kosten mij zeker 10 jaar van mijn leven. Dus eigenlijk ben ik inmiddels al over de 100....
Waar komt dat dan vandaan vraag jij je af? Nou dat is inderdaad interessant. Waarom is het de laatste jaren zo'n issue? Waarom voel ik me de laatste jaren nergens bij horen? Is dat een
positie die ik aanneem vanuit mijn onzekerheden? Is dat omdat ik mezelf anders zie dan anderen mij zien? Is het de positie die ik onbewust aanneem? En dan ben ik volgens mij weer bij blog 1. Ik
moet leren mezelf te zien voor wie ik ben, wat ik ben, waar ik voor sta en wat ik te bieden heb... Ik moet l;eren mezelf te waarderen en ik moet leren niet die waardering (lees bevestiging) van
een ander nodig te hebben. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar zeker het proberen waard. Nu we dan toch een begin hebben gemaakt kan ik maar beter doorzetten, nietwaar? Ik zet mijn zoektocht
voort, de zoektocht naar de echte ikke... Een ikke die zichzelf in de spiegel ziet staan, haar rug recht en zegt stel je niet aan ook zij moeten gewoon poepen en plassen, ook zij hebben hun
onzekerheden..... Nies jij bent geen vreemde eend in de bijt...!