Eén van de dingen die ik moet leren om mezelf als persoon verder te kunnen ontwikkelen is het toepassen van een functionele stilte. Say what?1? Ja precies dat. Een functionele stilte, een stilte kan namelijk zoveel meer zeggen dan alleen een moment zonder geluid. Er zijn verschillende soorten stiltes. Zo heb je de ongemakkelijke stilte in vele varianten. Bijvoorbeeld als je een grappige gebeurtenis wilt vertellen maar gaandeweg je verhaal erachter komt dat het alleen leuk is als je er daadwerkelijk zelf bij zou zijn geweest. Of als je een ruimte binnenloopt en de mensen het blijkbaar net over je hadden. Zo ook de stilte vlak voor de storm, je weet dat er iets gebeuren staat, maar alles is ogenschijnlijk kalm en rustig..... En er dus ook nog die functionele stilte.
Deze functionele stilte is een stilte in de vorm van een time-out . Deze stilte bouw je in zodra je merkt dat er een bepaalde situatie ontstaat, waarbij je hele lichaam om een reactie schreeuwt. Je gedachten en emoties op volle toeren gaan. Feit is echter dat datgeen wat je gaat zeggen, non-verbaal gaat communiceren of anderszins met je gesprekspartner gaat delen, zeer zeker en zeer waarschijnlijk heel rot uit je strot gaat komen en dus meer schade veroorzaakt dan dat je later lief blijkt te zijn en kunt herstellen.
Wellicht niet zo zeer naar de ander, maar het gaat wel zeker je eigen doel voorbij. Dus even vertaald naar me myself and I.: soms zijn er van die situaties, waarbij ik twee soorten antwoorden
paraat heb. Het emotionele antwoord en het inhoudelijke/feitelijke antwoord. Op één of andere manier wint mijn emotionele antwoord altijd de race en komt deze er dus als eerste uit. Nadeel
hiervan is dat ik met dat antwoord heel vaak mijn toehoorders dusdanig al beïnvloed dat ombuigen en luisteren naar mijn inhoudelijke antwoord al niet meer mogelijk is. Ik bereik dan én pas
later mijn doel, maar heb in de slipstream ook nog eens de relatie op het spel gezet. 
Als ik door op het juiste moment te zwijgen een situatie enigszins meer of beter naar mijn hand kan zetten dan is dat zeker de moeite waard. Alleen is die functionele stilte momenteel
voor mij echt een doorn in mijn oog. Ik heb er echt buikpijn van, want ik herken die situaties nog helemaal niet en reageer altijd vanuit een bepaalde impuls en baal dan later pas..... Dit gaat
er dus eentje zijn die nog vaak hier voorbij komt. Het is een groot struikelblok voor me. Dat veel te snel (willen) reageren....en om eerlijk te zijn ben ik dan ook nog een beetje dubbel belast.
Want als ik dan eens zo slim ben om ergens mijn mond over te houden, dan spreekt mijn gezicht weer boekdelen. Wellicht zijn botox en secondelijm de enige oplossing voor een geslaagde functionele
stilte.
Wie herkent wat ik zeg en heeft hier ook moeite mee? Of ben ik dan echt de enige die hiermee stoeit? Nu lijkt het allemaal nogal vaag maar in de loop van de tijd zal ik het vast nog wel eens over dit onderwerp hebben en dan maak ik het zeker meer concreet aan de hand van een voorbeeld. Maar voor nu is het even genoeg.... Tips & Tricks zijn uiteraard altijd welkom, mail dan naar denise@briesje.nu